Ιερές Μονές Αργολίδας

Μονή Ζόγκα Έλληνικού

Μονή Καλαμίου Αδάμι

Μονή Αγίου Δημητρίου (Καρακαλά)

Μονή Αγίου Θεοδοσίου Παναρίτη Αργολίδας

Μονή Αυγού

Μονή Αγνούντος Ν.Επίδαυρος

Μονή Αγών Ταξιαρχών Επίδαυρος

"Έλληνας μέχρι την άκρη των δακτύλων του"

«Σε αυτή τη φάση, το κόμμα εξακολουθεί να είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, και ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι η πλέον ευφυής, λαμπρή αλλά και η πλέον διφορούμενη προσωπικότητα στην πολιτική σκηνή της σύγχρονης Ελλάδας. Παρά το γεγονός ότι έχει ζήσει τη μισή ζωή του μέχρι σήμερα στην Αμερική παραμένει Έλληνας μέχρι τα άκρα των δαχτύλων του. Δεν νομίζω ότι μπορεί να θεωρείται σοσιαλιστής. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι όπως ο Θεμιστοκλής, ο οποίος αφού έσωσε την πόλη – κράτος της Αθήνας από τους Πέρσες, αυτομόλησε στον εχθρό ή όπως ο Καραϊσκάκης ο οποίος στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου έλεγε «Όποτε θέλω είμαι άγγελος και όποτε θέλω είμαι διάβολος». Στις αντικοινοτικές θέσεις που έχει ο Ανδρέας Παπανδρέου υπάρχουν περιθώρια για να κάνει διορθώσεις, αλλά η εχθρότητα που έχει εναντίον της Αμερικής και του ΝΑΤΟ είναι θεμελιώδης. Το όραμά του είναι για μια Ελλάδα αδέσμευτη, ουδέτερη που θα μπορεί να ζει με τις δικές της δυνατότητες και με τα πετροδολάρια του Καντάφι.
Πηγή:Παραπολιτική

Η CΙΑ εξαγοράζει με Viagra πολεμάρχους στο Αφγανιστάν

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ Eνα νέο όπλο χρησιμοποιούν οι αμερικανικές υπηρεσίες εναντίον των Ταλιμπάν που ανακτούν συνεχώς έδαφος στο Αφγανιστάν. Χαπάκια Viagra χορηγούνται δωρεάν σε φυλάρχους και πολεμάρχους κάποιας ηλικίας, προκειμένου να εξασφαλισθεί η συνεργασία τους. Η μέθοδος μέχρι στιγμής έχει αποδειχθεί άκρως αποτελεσματική, όπως τουλάχιστον προκύπτει από τις «εξομολογήσεις» πράκτορα της CΙΑ που δημοσίευσε η «Washington Ρost».
Στο συγκεκριμένο περιστατικό αναφέρεται η περίπτωση φυλάρχου σε απομακρυσμένο χωριό τον οποίο προσπαθούσαν να προσεγγίσουν οι αμερικανοί πράκτορες, προκειμένου να εκμαιεύσουν πληροφορίες για τις κινήσεις των Ταλιμπάν στην περιοχή. Ο φύλαρχος εμφανιζόταν
ως «ανεξάρτητος» και δεν ήθελε να έχει δοσοληψίες ούτε με τους μεν ούτε με τους δε. Ενας πράκτορας όμως είχε τη φαεινή ιδέα, αφού δεν δεχόταν τίποτε άλλο, να του προσφέρουν το θαυματουργό μπλε χαπάκι κατά της ανικανότητας. Γνώριζαν ότι ο εξηντάρης αρχηγός διατηρούσε τέσσερις νεότατες συζύγους.
Του έδωσαν τέσσερα χαπάκια και του είπαν να τα δοκιμάσει. Και όταν επέστρεψαν στο χωριό μερικές ημέρες αργότερα τον βρήκαν εντελώς αλλαγμένο. Τους φαινόταν προθυμότατος να τους δώσει όποια πληροφορία χρειάζονταν σχετικά με τις κινήσεις των Ταλιμπάν στην περιοχή του, φτάνει να του έδιναν μερικά ακόμη «θαυματουργά χάπια». Οπερ εγένετο. Ετσι έμαθαν οι Αμερικανοί τα πάντα σχετικά με το τοπικό δίκτυο του ανεφοδιασμού των Ταλιμπάν.
Μετά την εμπειρία αυτή καθιερώνεται μία ακόμη μέθοδος εξαγοράς συνειδήσεων στο Αφγανιστάν, το φέουδο των άγριων οπλαρχηγών και των παρανοϊκών συμμαχιών όπου η δωροδοκία αποτελεί παράδοση και ο καθένας αλλάζει στρατόπεδο από τη μια ημέρα στην άλλη, αναλόγως του τι παίρνει.
Η CΙΑ διαθέτει μεγάλους καταλόγους «φίλων» οι οποίοι έχουν εξαγορασθεί με δολάρια και με όπλα, αλλά αυτά τα ανταλλάγματα φαίνεται ότι έχουν εξαντλήσει πια τις δυνατότητές τους. Διότι το χρήμα είναι ανίσχυρο όταν δεν μπορεί να φανερωθεί ο πλούτος. Οταν κάποιος αλλάξει ξαφνικά ζωή, κινεί υποψίες στην κοινωνία που τον θεωρεί «πουλημένο στους Αμερικανούς». Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση που κάποια ένοπλη ομάδα εμφανιστεί ξαφνικά με άρτιο εξοπλισμό. Το λιγότερο που έχουν να πάθουν όλοι αυτοί είναι να «καούν» ως πηγές της αμερικανικής κατασκοπείας.
Αυτή η κατάσταση αναγκάζει τους Αμερικανούς να επινοούν νέες μεθόδους δωροδοκίας οι οποίες δεν γίνονται αντιληπτές. Ετσι, ανταμείβουν τους πληροφοριοδότες με σχολική γραφική ύλη και παιχνίδια, βίζες μετανάστευσης για συγγενείς και φίλους, με οδοντιατρικές εργασίες ή και χειρουργικές επεμβάσεις- δώρα στα οποία τελευταίως προστέθηκε και το Viagra.
Πηγή:Παραπολιτική

Eνας μεθυσμένος μπαίνει σε μία καθολική εκκλησία…

Eνας μεθυσμένος μπαίνει σε μία καθολική εκκλησία. Προχωρώντας στο διάδρομο τελικά μπαίνει στο εξομολογητήριο.
Ο ιερέας της εκκλησίας βλέπει όλο το σκηνικό και θέλοντας να βοηθήσει τον μεθυσμένο, πηγαίνει στο διπλανό θάλαμο από τον μεθυσμένο και τον ρωτάει:
Μπορώ να σε βοηθήσω τέκνο μου;
Ο μεθυσμένος το σκέφτεται λίγο και απαντά:
Υπάρχει καθόλου χαρτί υγείας από τη μεριά σου;

Ο Τοτός

Ο Τοτός ρωτάει τον παππού: «Κάνεις ακόμη σεξ με τη γιαγιά;»
Ο παππούς απαντάει: Ναι, αλλά μόνο «στοματικό»».
«Μόνο στοματικό; Τι θα πει αυτό, παππού;»
«Να, εγώ της λέω: «Αει γαμ..σου» κι αυτή μου απαντάει: «Αει γαμ..ου κιεσύ»

Γιατί?

Γιατί στους άντρες αρέσουν τα ανέκδοτα για τις ξανθιές;
Γιατί είναι τα μόνα που καταλαβαίνουν!
……………………………………………….
Γιατί οι άντρες κάθονται με τα πόδια ανοιχτά;
Γιατί αν τα κλείσουν, υπάρχει κίνδυνος να διαλύσουν τον εγκέφαλό τους!
…………………………………………………………….
Πώς καταλαβαίνεις ότι ένας άντρας θα πει κάτι σοβαρό;
Αρχίζει με την φράση: ‘Η γυναίκα μου είπε…
……………………………………………..

O Κωστίκας και ο Γιωρίκας

Ήταν o Kωστίκας και ο Γιωρίκας και ήθελαν να κάνουν τους έξυπνους.Αφου είχε πολύ ζέστη πήγαν σε μια πολυσύχναστη παραλία και συμφώνησαν να μιλούν στα αγγλικά.

Ξαφνικά λέει ο Κωστίκας :

-Ρε Γιωρίκα give me the ball!

και ο Γιωρίκας:

-Ποιό μπολ ρε αυτό με τους κεφτέδες;;;;

Ο Γιωργίκας και ο Κωστίκας στη Γερμανία

Την εποχή που ο Σημίτης ήταν πρωθυπουργός και επικρατούσε η ανεργία ο Γιωρίκας και ο Κωστίκας ήταν άνεργοι. Έτσι αποφάσισαν να πάνε στη Γερμανία. Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα.
Κωστίκας: «Αφού δε ξέρουμε γερμανικά πως θα πάμε στη Γερμανία ρε Γιωρίκα;
Γιωρίκας: «Εγώ τα μαθαίνω γρήγορα τα γερμανικά μη στεναχωριέσαι.»
Έτσι πήγαν στη Γερμανία. Εκεί με τα χίλια ζόρια τελικά βρήκαν δουλειά. Πέρασε η μέρα και λογικό ήταν να πεινάσουν. Έτσι πήγαν σε ένα εστιατόριο. Όμως δεν ξέρανε γερμανικά.
Κωστίκας: «Αφού δε ξέρουμε γερμανικά πως θα παραγγείλουμε;»
Γιωρίκας: «Εγώ τα έμαθα τα γερμανικά μη φοβάσαι.»
Έρχεται λοιπόν ο σερβιτόρος και λέει ο Γιωρίκας:
– «θέλω ένα πατατόφ, ένα μπιφτεκόφ, ένα μπριζολόφ και ένα σουβλακόφ.»
Τα γράφει λοιπόν ο σερβιτόρος. Περνάει λίγη ώρα και τα φέρνει… λέει λοιπόν ο Κωστίκας:
– «Μπράβο ρε Γιωρίκα όντως τα έμαθες τα γερμανικά.»
Και τότε γυρνάει ο σερβιτόρος και λέει:
– «Αν δεν ήμουνα ελληνόφ θα τρώγατε σκατατόφ!»

Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ

Ο Όσιος Σεραφείμ γεννήθηκε στο Κουρσκ της Ρωσίας στις 19 Ιουλίου 1759 και ονομάσθηκε Πρόχορος . Οι γονείς του, Ισίδωρος και Αγάθη Μοσνίν, ήσαν ευκατάστατοι έμποροι. Ο πατέρας του είχε εργοστάσια πλινθοποιίας και παράλληλα ανελάμβανε την ανέγερση πέτρινων οικοδομημάτων, ναών και σπιτιών. Κάποτε άρχισε να χτίζει στο Κουρσκ ένα ναό προς τιμή του Οσίου Σεργίου του Ραντονέζ, του Θαυματουργού, αλλά ξαφνικά, το 1762, πεθαίνει, αφήνοντας στη σύζυγό του τη μέριμνα για την ολοκλήρωση του ναού. Ο Πρόχορος κληρονόμησε τις αρετές των γονέων του και ιδίως την ευσέβειά τους. Σε ηλικία δέκα ετών άρχισε να μαθαίνει με ζήλο τα ιερά γράμματα, αλλά αρρώστησε ξαφνικά βαριά χωρίς ελπίδα αναρρώσεως. Στην κρισιμότερη καμπή της ασθένειας είδε στον ύπνο του την Παναγία, η οποία υποσχέθηκε ότι θα τον επισκεφθεί και θα τον θεραπεύσει. Πράγματι, έτυχε μια μέρα να γίνεται λιτανεία και να περνά έξω από την οικία του αρρώστου παιδιού η θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου. Τη στιγμή εκείνη έπιασε δυνατή βροχή. Η λιτανεία σταμάτησε και η εικόνα μεταφέρθηκε στην αυλή της οικίας του Πρόχορου, μέχρι να περάσει η μπόρα. Τότε η μητέρα του Αγάθη κατέβασε το άρρωστο παιδί της και το πέρασε κάτω από την εικόνα. Από την ημέρα εκείνη η υγεία του βελτιώθηκε, μέχρι που αποκαταστάθηκε τελείως.
Νέος ακόμη εγκαταλείπει το πατρικό του σπίτι, στην πόλη Κουρσκ, και έρχεται να μονάσει στη μονή του Σάρωφ . Η δοκιμασία του προκειμένου να γίνει μοναχός διαρκεί οχτώ χρόνια. Στις 13 Αυγούστου 1786 κείρεται μοναχός με το όνομα Σεραφείμ. Σε δύο μήνες χειροτονείται διάκονος. Περιφρουρούμενος με το ταπεινό φρόνημα ο διάκονος Σεραφείμ ανέρχεται στην πνευματική ζωή «εκ δυνάμεως εις δύναμιν ». Ως διάκονος παραμένει όλη την ημέρα στο μοναστήρι, διακονεί στις Ακολουθίες, τηρεί με ακρίβεια τους μοναστηριακούς κανονισμούς και εκτελεί τα διακονήματά του. Το βράδυ όμως απομακρύνεται στο δάσος, στο ερημικό του κελλί, όπου διέρχεται τις νυχτερινές ώρες με προσευχή, και πολύ πρωί επιστρέφει πάλι στο μοναστήρι.
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1793 χειροτονείται ιερεύς και αποδύεται με μεγαλύτερο ζήλο και αγάπη στον πνευματικό αγώνα. Τώρα πλέον δεν τον ικανοποιεί ο βαρύς για τους άλλους μόχθος της κοινοβιακής ζωής, δηλαδή η κοινή προσευχή, η νηστεία, η υπακοή, η ακτημοσύνη. Μέσα του φουντώνει η δίψα για πιο υψηλές πνευματικές ασκήσεις. Εγκαταλείπει λοιπόν, με την ευλογία του ηγουμένου, τη μονή και αποσύρεται μέσα στο πυκνό δάσος του Σάρωφ . Περνά εκεί δεκαπέντε χρόνια σε τέλεια απομόνωση, με αυστηρή νηστεία, αδιάλειπτη προσευχή, μελέτη του θείου λόγου και σωματικούς κόπους. Για χίλιες ημέρες και χίλιες νύχτες μιμείται τους παλαιούς στηλίτες της Εκκλησίας. Ανεβασμένος σε μια πέτρα και με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό προσεύχεται: «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ ».
Τελειώνοντας την αναχωρητική ζωή επανέρχεται στη μονή του Σάρωφ και κλείνεται σαν σε μνήμα στην απομόνωση για άλλα δεκαπέντε χρόνια. Για τα πρώτα πέντε βάζει τον εαυτό του στον κανόνα της σιωπής. Με την αδιάλειπτη προσευχή φωτίζεται ολόκληρος από τη θεία χάρη και αξιώνεται να ζήσει πνευματικές αναβάσεις και να δει θεϊκά οράματα.
Μετά τον εγκλεισμό, ώριμος πλέον στη πνευματική ζωή και γέροντας στην ηλικία, αφιερώνεται στη διακονία του πλησίον, του ελάχιστου αδελφού. Με την αυστηρή ασκητική ζωή του και τη φωτεινή μορφή του είχε προσελκύσει γύρω του πλήθος Χριστιανών, που τον αγαπούσαν και τον πίστευαν ακράδαντα στη θαυματουργική δύναμη των αγίων του προσευχών. Πλούσιοι και φτωχοί, διάσημοι και άσημοι συνέρρεαν καθημερινά στο κελλί του, για να λάβουν την ευλογία του και την πνευματική καθοδήγηση για τη ζωή τους. Τους δεχόταν όλους με αγάπη και όταν έβλεπε τα πρόσωπα τους αναφωνούσε: «Χαρά μου!». Εξομολογούσε πολλούς, εθεράπευε ασθενείς, ενώ σε άλλους έδιδε να ασπασθούν το σταυρό που είχε κρεμασμένο στο στήθος του ή την εικόνα που είχε στο τραπέζι του κελλιού του. Σε πολλούς προσέφερε ως ευλογία αντίδωρο, αγίασμα ή παξιμάδια, άλλους τους σταύρωνε στο μέτωπο με λάδι από καντήλι, ενώ μερικούς τους αγκάλιαζε και τους ασπαζόταν λέγοντας: «Χριστός ανέστη!».
Την 1 η Ιανουαρίου 1833, ημέρα Κυριακή, ο Όσιος ήλθε για τελευταία φορά στο ναό του νοσοκομείου των Αγίων Ζωσιμά και Σαββατίου . Άναψε κερί σε όλες τις εικόνες και τις ασπάσθηκε. Μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων και μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας εζήτησε συγχώρεση από όλους τους αδελφούς, τους ευλόγησε, τους ασπάσθηκε και παρηγορητικά τους είπε: «Ζώζεσθε, μην ακηδιάτε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε . Στέφανοι μας ετοιμάζονται».
Ο μοναχός Παύλος πρόσεξε ότι ο Όσιος εκείνη την ημέρα πήγε τρεις φορές στον τόπο που είχε υποδείξει για τον ενταφιασμό του. Καθόταν εκεί και κοίταζε για αρκετή ώρα στη γη. Το βράδυ τον άκουσε να ψάλλει στο κελλί του πασχαλινούς ύμνους: «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι …», «Φωτίζου, φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ…», «Ω Πάσχα, το μέγα και ιερώτατον, Χριστέ…».
Ο Όσιος εκοιμήθηκε με ειρήνη στις 2 Ιανουαρίου 1833. Οι μοναχοί τον είδαν με τον λευκό ζωστικό, γονατιστό σε στάση προσευχής μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου, ασκεπή, με το χάλκινο σταυρό στο λαιμό και με τα χέρια στο στήθος σε σχήμα σταυρού. Ενόμιζαν ότι τον είχε πάρει ο ύπνος.
Τα ιερά λείψανά του εξαφανίσθηκαν κατά την περίοδο της Οκτωβριανής επαναστάσεως και ξαναβρέθηκαν το 1990 στην Αγία Πετρούπολη. Το 1991 επέστρεψαν στη μονή Ντιβέγιεβο .

Hello world!

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!